Jadwiga Andegaweńska przyszła na świat 18 II 1374r. jako trzecia i najmłodsza córka Ludwika Węgierskiego i Elżbiety Bośniaczki. Obie babki Jadwigi były Piastównami. Młodej królewnie zapewniono staranne wykształcenie – władała poza węgierskim i polskim, jeszcze językiem łacińskim, włoskim i niemieckim.
Czteroletnia Jadwiga była zaręczona z ośmioletnim Wilhelmem Habsburgiem. Śmierć Ludwika Węgierskiego w 1382 roku przekreśliła te plany.
Koncepcja oddania korony polskiej Jadwidze powstała dopiero wtedy, gdy po śmierci Ludwika panowie małopolscy nie zgodzili się ani na kontynuację unii personalnej z Węgrami, ani na regencję Zygmunta Luksemburskiego – męża Marii, siostry Jadwigi.
W 1384 roku Jadwiga przybyła do Polski, przekraczając granicę polską na Przełęczy Dukielskiej w Karpatach. Po przybyciu do Krakowa Jadwiga zamieszkała na zamku królewskim na Wawelu. Oto co pisze w swej Kronice Jan Długosz:
„Zaprawdę nadzwyczajnym widowiskiem był ów wjazd niedorosłego dziewczęcia, samego bez matki, otoczonego tylko wspaniałym dworem, wiedzionego przez sędziwe duchowieństwo, urzędników poważnych (…) Kraj w Jadwidze, w „młodym królu” swym, w dziewicy zachwycającej pięknością której sam wiek dodawał uroku widział zbawcę i zesłańca bożego”.
15 października w dniu św. Jadwigi odbyła się uroczysta koronacja na Wawelu. Koronacji dokonał arcybiskup gnieźnieński Bodzanta, koronując Jadwigę na Króla Polski. Od razu po koronacji wszystkie dokumenty państwowe zaczęto wystawiać w imieniu nowego monarchy – jedenastoletniej Jadwigi. We wszystkich podejmowanych przez młodą królową działaniach wysuwa się na czoło jej osobowość, jej cechy charakteru:
„Okazywała rozsądek i dojrzałość mimo młodego wieku, cokolwiek mówiła albo czyniła, wykazywało jakby sędziwego wieku powagę”.
W styczniu 1385 roku pojawiło się na Wawelu poselstwo litewskie. Wielki książę Jagiełło w zamian za rękę Jadwigi był gotów przyjąć wraz ze wszystkimi poddanymi chrześcijaństwo i wcielić swe ziemie do Polski.
Dnia 14 sierpnia 1385 roku podpisano układ w Krewie o małżeństwie Jadwigi z Jagiełłą i Unii Polsko – Litewskiej. W dniu 18 lutego 1386 roku zawarte zostało małżeństwo Jagiełły z Jadwigą, a 4 marca Jagiełło został koronowany na Króla Polski. Małżeństwo to i będąca jego następstwem unia były ogromnie ważnymi wydarzeniami – zmieniały cały układ sił w Środkowej i Wschodniej Europie.
Miesiąc po koronacji Jadwiga wraz z mężem postanowili odbyć wspólną podróż do Wielkopolski, by poznać tę starożytną polską dzielnicę. Wyruszyli w drogę około 1 kwietnia 1386r., a zakończyli ją w drugiej połowie maja. Na początku podróży Jadwiga prawdopodobnie odwiedziła klasztor częstochowski, a następnie Poznań i Gniezno.
Po powrocie do Krakowa z początkiem 1387r. Jagiełło udał się na Litwę w celu wzięcia udziału w chrystianizacji Litwy, a królowa stanęła na czele wyprawy na Ruś Czerwoną. Wyprawa osiągnęła cel i ziemie ruskie powróciły na trwałe do Polski.
W latach 90-tych Jadwiga miała szerszy udział w rządzeniu krajem. Stawała się coraz bardziej popularna, rozumiała tajniki polityki, ujawniając wielką przenikliwość zwłaszcza w sprawach krzyżackich i litewsko-ruskich. Stała się orędowniczką pokoju Zakonu z Polską pod warunkiem zaprzestania niepokojenia Litwy przez Krzyżaków. W 1897 r. była inicjatorką spotkania we Włocławku z wielkim mistrzem Zakonu Krzyżackiego – Konradem von Jungingen. Odegrała też doniosą rolę w doprowadzeniu do zgody między Jagiełłą i Witoldem.
W swej działalności wewnątrz państwa coraz większą opieką otaczała kościoły. Była pierwszym polskim monarchą, który odwiedził Jasną Górę. Nakładem Jadwigi zbudowano kościół Najświętszej Marii Panny, hojnie wyposażyła kościół Mariacki w Krakowie i założyła na Kleparzu Zakon św. Benedykta, była dobroczyńcą innych klasztorów. W Katedrze Wawelskiej ufundowała ołtarz Wniebowzięcia. Patronowała tłumaczeniu na język polski Pisma Świętego i wielu dzieł ojców kościoła:
„Rzecz wątpliwa, czy królowa przybywając do kraju cokolwiek umiała po polsku, ale to pewne, że ten język wkrótce sobie przyswoiła, że wiele ksiąg pobożnych tłumaczyć kazała i że za jej czasów na Wawelu po raz pierwszy dało się słyszeć publicznie polskie Słowo Boże. Ręką jej szyte ozdoby do kościołów, liczne dla nich ofiary, dowodzą pobożności wielkiej (…).”
W katedrze wawelskiej ustanowiła królowa Jadwiga kolegium szesnastu psałterzystów oddających cześć Bogu nieustannie dniem i nocą. Królowa Jadwiga fundowała, otaczała opieką i obdarowywała szpitale, będące w średniowieczu raczej instytucjami opieki społecznej niż służby zdrowia. Stanowiły one przytułek dla ludzi chorych, starych i pozbawionych środków do życia. Cnoty królowej, opieka nad chorymi i biednymi zaskarbiły jej miłość i uwielbienie poddanych.
Królowa przyczyniła się do założenia dwóch szpitali miejskich: w Sączu i Bieczu. W Sączu fundatorem szpitala był mieszczanin Szydło. Jego nazwisko figuruje w aktach z pierwszych lat rządów Jadwigi. W 1394 r. Królowa potwierdziła akt sprzedaży pięciu wsi: Januszowej, Kwieciszowej, Hilbrantowej, Wolfowej i Boguszowej. Sprzedaży tej dokonał mieszczaninowi sądeckiemu człowiek bliski Królowej Zawisza Czerwony z Oleśnicy.
W 1395 r. inny bogaty mieszczanin ufundował szpital w Bieczu. Jadwiga ofiarowała plac pod dom szpitalny, a rajcy bieccy zobowiązali się wziąć go pod opiekę. Należy zaznaczyć, że w obu wymienionych przypadkach Królowa zwolniła z wszelkich opłat i podatków królewskich te dobra, z których dochody zostały przeznaczone na utrzymanie szpitali. Jadwiga była inicjatorką i dawcą pomysłu, by instytucje społeczne były związane z zarządem miasta. Ponadto Królowa pomagała materialnie m.in. szpitalowi klasztornemu w Sandomierzu. Nie tylko sama przeznaczała na takie cele środki finansowe, ale także nakłaniała innych do hojności. Dzięki staraniom Królowej kanclerz państwa Zaklika z Międzygórza podarował w 1399 r. wieś Szczepanów szpitalowi w Sandomierzu. Do naśladowców Jadwigi należeli m.in. ostatni jej kanclerz Wojciech Jastrzębiec, który jako biskup czy arcybiskup, porządkując sprawy finansowe i podnosząc uposażenie duchownym, stawiał im jako warunek zakładanie szkół lub szpitali. Tak było np. w Kaliszu, Łowiczu, Uniejowie.
Na dworze papieskim w Rzymie podjęła starania o odnowienie działalności Akademii Krakowskiej. W 1397 roku uzyskała pozwolenie papieskie na otwarcie Wydziału Teologicznego na Uniwersytecie Krakowskim. W swoim testamencie zapisała uniwersytetowi ogromne sumy (10 kg złota – na ówczesną monetę ok. 550 grzywien). Do tego doszły pieniądze ze sprzedaży szat, ubiorów, pereł, sreber, kosztownych naczyń. Za łączną sumę wykonawcy testamentu Królowej zakupili dwa domy, jeden przy ulicy św. Anny, a drugi od Sędziwoja z Szubiny, które stały się siedzibą Uniwersytetu. Za pozostałą sumę kasztelan Jaśko z Tęczyna nabył szyb solny z Bochni, a dochody z niego miały być przeznaczone na utrzymanie uczelni.
W 1400 r. król Władysław ogłosił nowy akt fundacyjny Uniwersytetu Krakowskiego, powołując 11 katedr teologicznych oraz jedną medyczną. Oficjalne otwarcie uczelni odbyło się w rok po śmierci Królowej, 22 lipca 1400 r. Odnowiony uniwersytet służył podniesieniu kultury umysłowej w Polsce. Stał się ogniskiem promieniującym wielką humanistyczną wiedzą. Wykształcił wielu wybitnych Polaków, takich jak Mikołaj Kopernik, Jan Kochanowski, Paweł Włodkowic, Andrzej Frycz Modrzewski, Marcin Król z Żurawicy, Jakub Parkoszowic, Stanisław ze Skalbmierza.
Na początku XV w. na studia uniwersyteckie przybywało rocznie przeciętnie ok. 85 scholarów, pod koniec stulecia powyżej 300. W 1493 r. na ogólną liczbę 382 nowo zapisanych scholarów Polaków było 186, resztę stanowili studenci z Węgier, Niemiec, Szwecji, Danii, Anglii i Włoch. Przodującym był wówczas fakultet medyczny, którego członkowie brali także czynny udział w humanistycznym życiu naukowym. Profesorowie medycyny jako pierwsi przyczynili się także do sekularyzacji uczelni krakowskiej. To właśnie dzięki Królowej Jadwidze i Władysławowi Jagielle Uniwersytet Krakowski umocnił swą pozycję i rozszerzył zakres działalności.
Wśród osób pragnących wspomagać uczelnię materialnie na listę studentów wpisały się przyjaciółki i powiernice Królowej: wojewodzina Elżbieta Melsztyńska, księżna mazowiecka Aleksandra i wojewodzina lwowska Katarzyna Mężykowa z Dąbrowicy. Po raz pierwszy kobiety w Polsce wystąpiły wtedy w roli oficjalnej.
W dniu 22 czerwca 1399 r. urodziła się parze królewskiej córeczka Elżbieta Bonifacja, która w niecały miesiąc później zmarła, a 17 lipca 1399 r. zakończyła swoje życie jej matka. Śmierć Jadwigi wzbudziła szczery i powszechny żal. Cały kraj pogrążył się w głębokiej żałobie. Pogrzeb odbył się 19 lipca 1399 roku. Doczesne szczątki Królowej wraz z insygniami królewskimi spoczęły w Katedrze Wawelskiej.
W polskiej tradycji historycznej zajmuje Jadwiga poczesne miejsce jako jedyna kobieta – król na tronie polskim i jako władczyni dobrze zasłużona dla kraju, który nie był jej właściwą ojczyzną, chociaż i po ojcu, i po matce spokrewniona była z polskimi Piastami.
Po śmierci uznana za świątobliwą. W 1986r. ogłoszono Jadwigę błogosławioną.
Dnia 8 czerwca 1997 r. w czasie wizyty Ojca Świętego Jana Pawła II w Polsce, na Błoniach w Krakowie Królowa Polski Jadwiga Andegaweńska została ogłoszona świętą.